Burası küçük. Fazlasına ihtiyacım da yok. Işık fazla geldiğinde gözlerim kamaşıyor, sesler yükseldiğinde içimde bir şeyler sıkışıyor. O yüzden buradayım. Karanlıkta. Sessizlikte.
Ama bazen duvarların ötesinden sızıyorlar. Ne söylediklerini tam duyamıyorum, duymak da istemiyorum zaten. Ama biliyorum, yine aynı şeyler. Yüzeyde gezinen kelimeler, havada uçuşan anlamsız cümleler… Onlar için çok önemli belki ama buradan bakınca hiçbir şey ifade etmiyorlar.
Bazen kafamı yoruyor. Neden bu kadar uğraşıyorlar? Neden bu kadar hevesliler? Ne kazandıklarını sanıyorlar? Bilmiyorum. Belki de bilmek istemiyorum.
Burada, karanlıkta, her şey daha gerçek gibi. Daha az ama daha sahici. Fazlalıklardan arınmış bir huzur var. Ama yine de bazen duvarlar inceliyor, bir şeyler içeri sızıyor. O zaman biraz rahatsız oluyorum.
Geçici bir his. Geçer. Her şey gibi.
Mehmet Emin Baran 